Perseverance

Aandachtig luisterend zit ik in de kerk in een klein dorpje verderop. Terwijl ik luister valt mijn blik op een koekje wat op de grond ligt. Nu is een koekje op de grond niet zo bijzonder, maar langzaam zie ik het stukje van drie bij drie centimeter verder verplaatsen.. vreemd. Mijn oog valt op de hele kudde mieren die overactief het stukje probeert te verslepen. ‘Waarheen?’, vraag ik me af. Terwijl ik geconcentreerd verder luister, zie ik een paar minuten later dat het stukje koek vijf meter verder aan de voet van het podium is. En wat zie ik tot mijn verbazing? De mieren proberen met z’n allen het stukje koek op het twintig centimeter hoge podium te krijgen. Elke keer als ze bijna boven zijn, blijkt het stukje toch te zwaar en zakken ze weer tot bijna op de grond. Dit gebeurt tot zes keer toe. Best wel ontmoedigend dacht ik in mijn hoofd. Toch gaven de mieren niet op. En je gelooft het of niet, maar de zevende keer lukte het ze!! Ik was gewoon trots op ze en werd helemaal blij.. haha best gek om van mieren blij te worden. Ik realiseerde me namelijk op dit moment dat we heel veel van de mieren kunnen leren. Want hoe vaak geven we niet op na één keer? Of denken we na twee keer dit gaat toch niet lukken.. Laat staan dat het zes keer niet lukt. De mieren lieten zien dat je soms gewoon ‘perseverance’ nodig hebt! Oftewel: doorzettingsvermogen! Het deed me denken aan zoveel verhalen in de bijbel waar mensen ontmoedigd waren en toch niet opgaven. Denk aan Jericho waar pas na zeven rondjes de muren vielen. Kortom, geef niet op! Blijf vertrouwen houden, geloof en blijf doorzetten! Je bent meer waard dan simpelweg opgeven na één keer! Je bent kostbaar gemaakt en hebt unieke talenten en dromen gekregen!

Het beeld waar ik zelf getuige van was, was ook voor mij een bemoediging om door te gaan en te genieten van het leven hier. Niet dat ik al zes tegenslagen heb gehad, maar ik weet wel als ze komen dat ik niet op hoef te geven en gewoon geduldig verder mag gaan en mag vertrouwen op God, omdat ik weet dat hij degene is die mij de kracht geeft om de talenten die hij mij gegeven heeft op de juiste manier in te zetten!

Inmiddels ben ik hier alweer drie weken. Ik blijf het zeggen, maar de tijd vliegt voorbij! In de afgelopen week heb ik mijn eerste interviews in het ziekenhuis gedaan. Erg leuk om te doen en ook om te weten te komen hoe de vrouwen zelf denken over moeder en kindzorg rondom zwangerschap en bevalling. Soms is het lastig om echt met de vrouwen te communiceren, omdat ik alles via een tolk moet doen. Gelukkig helpt dat mij wel om beter in beeld te krijgen hoe we de geboortezorg kunnen verbeteren en de sterfte onder moeder en kind kunnen verminderen.

Om nog wat beter in de taal en cultuur te komen ben ik afgelopen weekend naar een klein dorpje hier verderop geweest:

Op de fiets bepakt en bezakt vertrokken we naar de village. Een half uurtje fietsen en we leken wel echte Ghanezen.. haha zo vol waren onze fietsen. Af en toe hoorde je wat gelach. Die salaminga’s toch, oftewel blanken;) Net voordat het donker was kwamen we aan in het dorpje en werden we hartelijk welkom geheten door de familie waar we het weekend zouden doorbrengen. De landlord heette ons hartelijk welkom en alle kinderen begonnen overactief onze fietsen te ontdoen van alle bagage. De compound bestond uit een plein van tien bij tien meter met allemaal hutjes rondom met in het midden een groot vuur waarop al ijverig gekookt werd voor het avondeten. Ook wij werden naar ons hutje gebracht. We hadden matjes meegenomen om op te slapen, maar blijkbaar hadden we de kamer van de landlord gekregen, want er stond zelfs een bed in.. wat een luxe! Na een beetje gesetteld te zijn liepen we naar buiten, waar we werden opgewacht door alle kinderen die het natuurlijk helemaal te gek vonden dat wij er waren. En wat is er leuker dan Annemaria koekoek.. haha vooral als die kinderen het gaan uitspreken. Fantastisch! Verder kunnen ze klappen als de beste en ook hoofd, schouders, knie en teen deden ze maar al te fanatiek mee:)

Aangezien er geen engels werd gesproken door de mensen in de compound, konden we weinig communiceren. Spelletjes, muziek en dansen maakt alles goed, want het overstijgt elke taal. Gelukkig hadden we een gitaar meegesleept op de fiets en aangezien het inmiddels donker was geworden zongen we King of Kings and Lord of Lords, Halleluja! Jesus, Prince of peace, glory.. en de kring met een stuk of dertig kinderen zongen in koor: Halleluja! De vrouwen die aan het koken waren begonnen te dansen en iedereen klapte vrolijk mee. Best bijzonder om dit binnen deze moslimgemeenschap te mogen en kunnen doen!

Alle maagjes werden gevuld met tz, soort lokale maispap en daarna was het bedtijd. Aangezien onze kamer een sauna was, duurde het lang voordat we in slaap vielen en echt slapen was maar moeizaam. De kudde dieren die onze plafond en de grond onveilig maakte, maakte het slapen nog wat moeilijker en midden in de nacht zongen we dan ook: There is an army rising up.. Haha ook wel toepasselijk als je aan de volgende zin denkt: to break every chain!

De volgende ochtend werden we rondgeleid door het dorp, maar eerst werden we geïntroduceerd bij de chief: het dorpshoofd. Na alle formele begroetingen werden we door het dorp rondgeleid en inmiddels hadden we ruim vijftig kinderen achter ons aanhobbelen. Rond negen uur toverde ik mijn vijf meter lange springtouw tevoorschijn en was een nieuw spel een feit. Iedereen was super enthousiast aan het springen en fanatiek probeerde iedereen vaker te springen zonder een fout dan de voorgangers. De gehele dag door kwamen ze elke keer weer om het springtouw vragen en het netjes terugbrengen. Rond tien uur was het al lunchtijd: tijd voor Jam! Een heerlijke lokale lekkernij! Toen we om elf uur hoorden dat er iemand naar de farm ging, pakten we snel onze fietsen en gingen mee. Wij wilden wel eens weten hoe de farm er hier uitziet. Na een fietstochtje van twintig minuten zagen we allemaal mensen die fanatiek aan het oogsten waren. We werden rondgeleid over de farm en er werd uitgebreid verteld welke gewassen allemaal werden verbouwd: Jam, zoete aardappels, pepers, milet, cassave en nog veel meer. Maar natuurlijk moesten de salaminga’s nu wel moe zijn, dus oogsten was echt niet aan onze besteed haha. Gelukkig was het ook wel fijn om even wat rust te hebben en zijn we heerlijk onder een boom gaan lezen. In de middag fietsten we terug naar onze village en hebben we nog heerlijk met de kids gezongen. Foto’s met onze fam mochten natuurlijk ook niet ontbreken en iedereen wilde maar al te graag met ons op de foto;) Onze laatste maaltijd was fantastisch: Fufu. Erg lekker lokaal gerecht gemaakt van jam.. één van mijn favorieten hier! Na nog een laatste warme nacht was het alweer tijd om onze spullen te pakken. Een bijzonder moment, want de landlord kwam ons onze Dagbani naam geven. Sindsdien ga ik hier door het leven als Chempang, wat forgiveness of forgive betekent. Na nog een paar laatste groeten en foto’s is het tijd om te gaan en stappen we weer op de fiets naar ons thuis!

Inmiddels ben ik alweer een paar dagen hard aan de slag met het onderzoek en de komende weken hoop ik een aantal dagen en nachten op diverse plekken in het district door te brengen om daar vrouwen te interviewen hoe we de moeder en kindzorg kunnen optimaliseren. Aangezien we naar drie verschillende stammen gaan, die alle drie een andere taal spreken, zal er ook een tolk meegaan en zal er transport en accommodatie geregeld moeten worden.

Mocht je het onderzoek financieel willen ondersteunen, dan kan dat door geld over te maken naar:

NL83RABO0152556281 ten name van: Stichting Project Share Ghana, onder vermelding van: Moeder en kindonderzoek

Voor meer informatie over de stichting zie: http://www.projectshareghana.org 

Of mocht je mij persoonlijk willen ondersteunen dan kan je geld overmaken naar:

NL47RABO0354654683 tnv A.E.Bos

Hartelijke groet en zegen vanuit Ghana!

Alice