De zon komt op, maakt de morgen wakker:)

Langzaam word ik wakker.. ik open mijn ogen en zie dat het licht half schemerend mijn kamer binnen schijnt. Ik hoor allemaal krekels tsjirpen en vogeltjes fluiten. Ik kijk op mijn mobiel en zie dat het vijf uur in de morgen is.. gelukkig, ik kan nog even blijven liggen. Langzaam wordt het verder licht en drie kwartier later rammelt mijn wakker: tijd om op te staan. Terwijl ik me aankleed, een stukje uit mijn bijbel lees en mij klaar maak voor mijn dag in het ziekenhuis, blijf ik genieten van de fluitende vogeltjes. Langzaam verplaats ik mij naar de keuken, waar het al een gezellige drukte is. Er worden eieren gebakken, brood getoast en koffie gezet. Dat laatste is vooral mijn taak in de morgen en als echte koffie-verslaafde-persoonlijkheid is het geen overbodige luxe:)

Na het goed-vullende ontbijt slaan we rond kwart over zeven de deur achter ons dicht en lopen we over het ziekenhuisterrein naar de overdracht, die om half acht begint. Een klein en warm hok op de chirurgie afdeling van 4 bij 4 meter met ongeveer 17 stoelen erin. Meestal wordt het inschikken en zoals gewoonlijk zaten we weer met vijf mensen op vier stoelen. De dienstdoende arts draagt de meest belangrijke casussen van de nacht over wisselend van chirurgische casussen tot verloskundige casussen. Vanochtend hebben we geen presentatie na de overdracht, wat er meer niet is dan wel... Aansluitend aan de overdracht wordt er op de gang uitgebreid gesocialized en handjes geschut. Als je hier een handje schut, knip je daarna met de middelvinger van de andere persoon. Erg grappig culturele gewoonte hier in het westen van Ghana.

Vervolgens lopen we allemaal in een langzaam tempo richting de afdeling. Ik loop samen met de artsen van de gynaecologie en obstetrie richting labour(verloskunde) en maternity(alle zwangeren en alle vrouwen na de bevalling/keizersnede zijn hier opgenomen) ward. Zoals altijd loop ik eerst de verloskunde afdeling op om te kijken of er iemand aan het bevallen is. Mijn leerdoel voor deze stage is namelijk om zoveel mogelijk bevallingen zelf te doen. Ik heb geluk, want ik word meteen aan mijn jas meegetrokken naar een vrouw die bijna volledig ontsloten is, wat betekent dat we bijna kunnen gaan persen. Snel trek ik mijn schort aan en leg alle spullen klaar die nodig zijn voor de bevalling. Nog geen vijf minuten later heb ik een gezonde krijsende baby in mijn handen. Alles verloopt verder soepel en moeder & baby zijn helemaal gezond. Altijd een blij en dankbaar moment!

Rust was me niet gegund, want nog geen half uur later en nog voor negen uur in de morgen heb ik baby nummer 2 huilend en krijsend in mijn handen. Ik schijn goed te zijn in mannelijke baby’s vangen, want ook dit is weer een jongetje(zoals de meeste van de baby’s die ik gevangen heb;)) Moeder maakte het ook goed, nadat ik een klein scheurtje gehecht had wat mijn andere leerdoel was gedurende mijn stage.

Terwijl beide vrouwen en kinderen aan het herstellen zijn van de bevalling, word ik samen met de tropenarts geroepen bij een vrouw met zwangerschapsvergiftiging, die maar niet wil vorderen met de bevalling. Mijn derde en laatste leerdoel van deze stage was om pathologische(niet-gezonde) situaties tijdens een bevalling te herkennen en daarop juist te reageren. Zwangerschapsvergiftiging is een voorbeeld daarvan. De enige manier om de zwangerschapsvergiftiging volledig te kunnen stoppen is kortgezegd door zo snel mogelijk te bevallen. Aangezien deze vrouw steeds meer klachten had en de bevallingen niet goed op gang kwam, besloten we om een keizersnede te doen. Samen met de tropenarts ging ik naar de operatiekamers, waar ik haar assisteerde tijdens de keizersnede. Een gezond meisje kwam krijsend ter wereld en moeder maakte het gelukkig na afloop ook goed.

Nadat alle administratie was gedaan, kleedden we ons om terug te gaan naar de afdeling. Terwijl ik de afdeling op kom lopen, roept de verloskundige: ‘Alice, ben je klaar voor de volgende bevalling?’ ‘Altijd!’, zeg ik.

En daar stond ik dan tien minuutjes later met een gezond baby in mijn handen, opnieuw een jongetje!

Wat een geweldige dag met vier nieuwe baby’s! Nieuw leven vult elke keer mijn hart weer opnieuw met vreugde en dankbaarheid! Dat de verloskunde ook echt mijn afdeling is, is niet onopgemerkt gebleven. ‘Alice, je straalt helemaal als je over de verloskunde afdeling loopt en je bent zo energiek en blij.’ En dat hebben ze goed gezien.. de verloskunde heeft echt mijn hart!

Bovenstaand verhaal is een dagje uit mijn leven van de afgelopen weken. Op sommige dagen was het lang wachten tot er eindelijk iemand beviel en op andere dagen was het hollen, rennen, vliegen van bevalling naar bevalling. Dat laatste zijn de leukste dagen;) In de afgelopen weken hier, heb ik 17 baby’s op de wereld op de wereld mogen helpen. In totaal heb ik dus in de afgelopen maanden 23 bevallingen zelf kunnen doen tijdens de weken dat ik op de verloskunde was. De dagen waren vaak lang: van half in de morgen tot zes uur in de avond, maar het was zeker de moeite waard!

Naast alle drukte in het ziekenhuis geniet ik af en toe ook van de uitstapjes. Zo ben ik één weekend de omgeving van Berekum wezen verkennen met mijn huisgenoten en hebben we een bezoekje gebracht aan een cacaoplantage, waterzuiveringsbedrijf en een houthandel. Erg leuk om te zien! Daarnaast is het Eusbett hotel in Sunyani (een plaats hier 45 minuten vandaan) een heerlijke plek om uit te rusten en bij te komen aan het zwembad. Een regelmatig bezoekje was geen overbodige luxe na een week hard werken.

Afgelopen weekend ben ik samen met twee van mijn huisgenoten een weekend naar Techiman en omgeving geweest. We hebben heerlijk gehiked, genoten van de watervallen(die erg goed als koude douche functioneren bij 35-40 graden), prachtige regenwouden, hoge rotsen en grotten midden in het bos. Daarnaast hebben we nog een nachtje geslapen bij ‘operation hand in hand’. Een project voor kinderen en volwassen met een verstandelijke beperking, wat is opgezet door een oud tropenarts. De meeste kinderen met een beperking worden verstoten door hun familie, omdat ze geloven dat er een vloek op het kind rust en kwade geesten ervoor gezorgd hebben dat het kind een beperking heeft. Doordat ze verstoten worden door de samenleving, hebben kinderen weinig toekomst in Ghana. Hand in hand heeft ongeveer honderd kinderen en volwassen, die wonen op het terrein en dagactiviteiten doen. Zo beginnen ze ’s ochtend met een uurtje sporten om zeven uur, waar wij enthousiast in betrokken werden. Direct werden wij meegetrokken in de ochtendwandeling en genoot ik van de neuriënde en zingende wandelgenoten. Na de sportactiviteiten was het tijd voor het ontbijt en daar hadden we nu extra veel zin in. Na een heerlijk ontbijtje gingen we naar het winkeltje op het terrein, waar allemaal producten verkocht worden die gemaakt zijn door de mensen van het hand in hand project. Erg gaaf om te zien (en kopen;))!

Mijn laatste daagjes in Ghana zijn alweer aangebroken. Deze week kijk ik nog even rond op wat andere afdelingen in het ziekenhuis. Zo ben ik te vinden op de neonatale intensive care (NICU) en de spoedeisende hulp. De dagen zijn hier wat rustiger, wat mij de ruimte geeft om in de middag nog even hard aan mijn verslag voor mijn onderzoek te werken. Morgen is alweer mijn laatste dagje in het ziekenhuis. Enerzijds gek, maar anderzijds kijk ik er nu ook wel naar uit om weer naar Nederland te komen, al voelt het nog wel onwerkelijk. Maar voordat het zover is, ga ik eerst nog even een paar daagjes genieten aan de kust en koningsdag vieren op de ambassade:)

Ik hoop jullie snel weer te zien in Nederland! En mocht je even langs willen wippen: zaterdag 4 mei is er een inloopfeestje vanaf 16 uur tot in de late uurtjes aan de Vermeerlaan, dus schroom niet om langs te komen!

Hartelijke groet en zegen vanuit Ghana! Tot snel!

Alice