Lekker local

Kwart over vier in de morgen wordt ik gewekt door het geluid van alle moskeeën in de omgeving die de moslims oproepen om te gaan bidden. Ondanks dat ik er wakker van ben geworden, hoef ik er gelukkig nog niet uit. Normaal gesproken beginnen we elke dag om half zeven met een bidstond, waarbij we worshippen, bijbel lezen en bidden. Vandaag is echter een bijzondere dag: we vertrekken vandaag namelijk voor twee dagen naar de village om een healthcenter te bezoeken. Om half zeven zetten we onze twee motorbikes buiten klaar en beginnen we met alles achterop één van de motorbikes te binden. De dag daarvoor hebben we namelijk allemaal inkopen gedaan voor onze trip. Ik ga op reis en ik neem mee: slaapmatjes, dekens, rijst, brood, heel veel water, mijn schrift en mijn recorder. We zijn er klaar voor! Tijd om te gaan!

Om zeven uur stappen we op de motor en rijden we langs de het huis van de tolk(Gifty), die ons samen met haar dochtertje zal vergezellen op onze trip naar Galwei. Het eerste deel kunnen we volle snelheid over het asfalt, echter na vijf minuten houdt het asfalt op en gaat het over in zandwegen. Met de snelheid iets lager, crossen we gestaag verder. Tijdens het regenseizoen zou Galwei onbereikbaar zijn geweest, omdat de weg een aantal rivieren kruist en het dan onmogelijk is om deze over te steken. Alles in de natuur getuigt er nu van dat het droge seizoen volop is aangebroken. Zo gaat alles er steeds dorder uitzien en verandert de omgeving langzaam van groen naar (rood)bruintinten. Terwijl we op de motor rijden komt ook de geur van verbranding ons tegemoet, wat ook een kenmerk is van het droge seizoen. Alles wordt namelijk plat gebrand, onder andere om slangen tegen te gaan volgens de lokale traditie. Niet alleen bruintinten dus, maar ook zwartgeblakerde aarde. Onze eerste grote dorpje wat we passeren op onze weg naar Galwei is Kpatinga. Tot dat punt was de weg aardig goed en makkelijk te vinden. Om onze weg verder te vinden vragen we de weg aan de locals en gelukkig is één man zo aardig om voor ons uit te fietsen tot aan de weg waar we moeten afslaan naar Galwei.

De weg naar Galwei was één grote uitdaging op de motorbike en het leek meer op een motorcross baan dan op een echte weg. Soms reden we over een hobbelige rivierbodem, wat een restant was van het regenseizoen. Op andere moment was het mulle zand van het droge seizoen al zichtbaar, wat soms wat slipgevaar gaf. Vervolgens kwamen we bij een rivier die nog niet helemaal droog was en moesten we met de motorbike over een brug van takken heen.. Al met al was de weg naar Galwei vol adrenaline en waren de locals in Galwei behoorlijk onder de indruk dat we die weg hadden genomen. Aangezien het een bijzondere ervaring was, maar wel enigszins gevaarlijk, besloten we alvast om de terugweg een andere langere route te nemen om verdere ongelukken te voorkomen;)

Na ruim 3,5 uur kwamen we in Galwei aan. Door de hoeveelheid stof zagen we er bijna uit als roetveegpieten. Na een korte pauze en flink wat water drinken, gingen we in gesprek met de in charge(het hoofd) van het healthcenter. Officieel zouden ze op de hoogte moeten zijn gesteld van onze komst, maar ja dit is Afrika, dus natuurlijk was onze komst een verrassing voor de medewerkers van het healthcenter. Nadat we aan de in charge het doel van onze komst hadden uitgelegd, konden we aan de slag met ons onderzoek. Aangezien er op dat moment meerdere vrouwen waren, die recent bevallen waren, begon ik met een focusgroep interview. Op deze manier kan je meerdere vrouwen tegelijkertijd interviewen en kunnen ze elkaar aanvullen qua informatie. Aangezien het verder rustig was in het healthcenter, besloot ik samen met mijn tolk het dorpje in te lopen om te kijken of we daar nog wat zwangere vrouwen konden vinden. En ja hoor, op nog geen twintig meter van het healthcenter vonden we de eerste zwangere vrouw. Gelukkig is het niet heel moeilijk om in Ghana zwangere vrouwen te vinden;) Aan de voet van de boom gingen we in een kringetje zitten om samen te praten over haar ervaringen rondom haar zwangerschap en bevalling. Aangezien dat natuurlijk niet onopgemerkt blijft, werd de kring kinderen rondom het interview steeds groter. Na deze twee interviews was het bijna einde van de middag en aangezien het best een intensieve dag was, waren we aardig moe. Samen met Lucianne, Gifty en haar dochtertje liepen we even naar het midden van de village om te kijken of we ergens nog wat zoetigheid konden inslaan. We vonden de lokale namaakcola wat erg lekker is op zo’n warme dag.. het smaakt naar van die cola-ijsjes;) En.. we vonden plantain: een soort bakbanaan die ze lekker kruiden en bakken in olie. Lekker als tussendoortje of als bijgerecht. Eenmaal terug bij het healthcenter hebben we ons slaapmatje buiten uitgerold en zijn we lekker gaan chillen en lezen. Gifty was ondertussen al begonnen met onze rijst te koken en onze groundnutsoup(lokale pindasaus) op te warmen, die we hadden meegenomen, en zo konden we een uurtje later heerlijk genieten van een bordje eten. Na het eten hebben we nog even genoten van een boekje lezen onder de sterrenhemel.. het voordeel van een e-reader;) En toen was het tijd om naar bed te gaan.. nou ja geen echt bed, want ook wij rolden onze slaapmatjes uit en sliepen op de grond. Ik kan niet zeggen dat het comfortabel te noemen is, maar op zich hebben we prima kunnen slapen. En na wat rek en strekoefeningen was de ergste ochtendstijfheid van het slapen op de grond ook wel verdwenen;) Tijd om weer aan de slag te gaan met interviewen. Ik had geluk, want er was die nacht iemand bevallen in het healthcenter. Dus ik kon direct starten met interviewen. Terwijl ik met deze vrouw aan het praten was, was er ook nog een zwangere vrouw binnen komen lopen in het healthcenter, dus ook interview twee voor die dag was geregeld. De verschillende interviews die ik heb gehad, waren erg intrigerend en de onderwerpen liepen uiteen van traditionele medicijnen/kruiden en een bevalling thuis met een traditional birth attendant tot aan ziekenhuisbevallingen en de verbeteringen daaromtrent. Kortom, missie geslaagd! Het was dan ook weer tijd om onze spullen te pakken. Binnen een korte tijd hadden we alles op de motorbike gebonden en kon de terugreis beginnen.. gelukkig over een wat beter weg. Zonder veel brokken kwamen we weer veilig thuis in Gushegu aan!

Bovenstaand verhaal omschrijft een beetje hoe mijn tripjes naar de healthcenters waren. Dit is één van mijn tripjes geweest, maar het geeft wel een goed beeld van hoe mijn dagen er uitzien. Naast de leuke dagen dat er op de motor gecrosst mag worden naar de dorpjes, wordt er ondertussen ook hard gewerkt aan het uitwerken van de interviews, oftewel transcriberen. Letterlijk woord voor woord uitschrijven wat er gezegd wordt. Gelukkig is het door de afwisseling goed te doen!

Naast het harde werken heb ik ook mogen vieren dat ik weer een jaartje ouder mocht worden: 25! Natuurlijk hebben we dat hier ook gevierd en wel met zelfgebakken peren-speculaas-kruimeltaart.. Dat was smullen:) Ook lekker traditioneel sjoelen kon niet ontbreken. Met alle lieve kaartjes, pakketjes en cadeautjes voelde ik mij helemaal jarig hier in Ghana. Bedankt daarvoor! Bovendien wilde ik altijd al eens een tuinfeest geven.. nu moet ik zeggen dat ik het niet buiten gevierd heb, maar toch heb ik een keer mijn verjaardag bij 38 graden kunnen vieren;)

Om de week geheel in stijl af te sluiten zijn we naar Tamale afgereisd, de stad hier 2,5 uur vandaan. Ook hier wonen namelijk genoeg Nederlanders en sinterklaas kan natuurlijk ook hier niet ontbreken. Lucianne en ik hebben ons omgetoverd in zwarte piet en een groep van 15 Nederlandse kinderen vermaakt met gek doen, dansen en liedjes spelen op de ukelele en blokfluit! Het was waanzinnig!:) De rest van het weekend zijn we in Tamale gebleven om de stad te verkennen.. helaas ging dat wat minder goed aangezien we beiden ziek zijn geworden. Gelukkig knapten we langzaamaan op en konden we aan het einde van het weekend weer in de bus (lees: een hele oude bus volgestopt met locals en mensen op het dak; een unieke ervaring die je alleen begrijpt als je erin hebt gezeten;)) stappen richting Gushegu!