Muli Bwanji

Muli Bwanji?

Oftewel: goedemiddag hoe gaat het? De standaard begroeting hier rond de middag;) Ik hoop dat het met jullie net zo goed gaat als hier! Inmiddels ben ik ruim 1,5 week hier en voelt het echt als thuis. Ik heb zelfs mijn eerste weekenddienst, nachtdienst en ok-dagje er al opzitten.. Ik zal jullie niet opnieuw vermoeien met een dagelijkse beschrijving van mijn belevingen hier, maar ik zal zeker een poging doen om jullie een kleine impressie te geven van mijn leven hier.

Allereerst mijn dagelijkse bezigheden in het ziekenhuis: Deze eerste twee weken ben ik op de female ward, oftewel de afdeling waar alle vrouwen(uitgezonderd de zwangeren en barenden) zijn opgenomen. Deze afdeling is enorm divers. Er liggen vrouwen van 18 tot aan 80 jaar. De levensverwachting ligt hier rond de 60, dus veel ouderen zie je niet. Daarnaast is er een enorme verscheidenheid aan ziektebeelden en vaak in een veel ernstigere vorm dan dat je het in Nederland tegenkomt. Mensen komen vaak later naar het ziekenhuis, omdat het ze geld kost wat ze zich eigenlijk niet kunnen of willen veroorloven. Een andere reden is dat ze soms van heel ver komen en zelfs vanuit Mozambique. We zien dan ook regelmatig enorme wonden aan voeten, die dan opengelegd moeten worden. In sommige gevallen moeten we helaas ook de behandeling staken, omdat de patiënt al in een te slechte conditie is om nog te kunnen opereren. Gelukkig zijn ze hier al heel goed op weg met palliatieve behandelingen en is er een palliatief team wat kijkt naar de benodigdheden voor een patiënt om comfortabel naar huis te kunnen gaan.

Verder is het heel leerzaam om ziektebeelden te zien, die ik in Nederland nog nooit gezien heb. Vanuit de boeken leren is toch heel anders dan de klinische symptomen zien. Denk aan HIV, Tuberculose, Buiktyfus, Malaria etc. Niet alleen deze ziektes op zich vormen het probleem. Door de verminderde afweer door eerder genoemde ziekten, ontstaan secundaire infecties of kanker.

Soms zien we ook hele schrijnende gevallen. Zo was er een baby’tje van een paar weken oud, die zeer waarschijnlijk bij de geboorte HIV via de moeder heeft opgelopen en nu in het ziekenhuis kwam met een longontsteking. Nu is een longontsteking an sich al vrij pittig voor zo’n baby, maar ik combinatie met HIV is het maar de vraag of het kindje het gaat overleven. Gelukkig is het een vechtertje. We blijven hoop houden en bidden;)

Over het algemeen ben ik echt onder de indruk van de hoeveelheid werk die de mensen hier in het ziekenhuis verzetten en zijn er veel zeer capabele mensen, waar ik een heleboel van kan leren. Ze hebben hier vooral veel meer praktische vaardigheden. Daarnaast hebben ze hier veel minder toegang tot internet of computers, dus moeten mensen het veel meer op hun kennis doen. Dat is wel even wennen.. Verder gaat hier alles nog op papier en dat betekent lekker veel schrijven. Je kan niet zo makkelijk nog wat ertussen voegen als op de computer, dus dat geeft af en toe lekker ongestructureerde statussen.. vooral van mij dan:P Maar na 1,5 week oefenen ben ik er al helemaal aan gewend, behalve alle onleesbare doktershandschriften dan.. Gelukkig kunnen de verpleegkundigen ze heel goed voor mij ontcijferen.

Naast alle bezigheden in het ziekenhuizen, heb ik zondag ook een bezoek gebracht aan de lokale kerk hier. Aangezien het een Chichewa dienst was kon ik er weinig van verstaan, behalve het ‘Onze Vader’(wat door de intonatie toch makkelijk te volgen blijft). Zoals hier gewoon is, als je als blanke een kerk binnenkomt, wordt je meteen voorin de kerk voorgesteld en hartelijk welkom geheten. Verder zijn er in de kerk verschillende koortjes, die meerstemmig meerdere liederen zieken. Ook al versta ik niet wat ze zingen: het is toch erg mooi om naar te luisteren.

Ook onze koelkast en etensvoorraad hebben we wat kunnen aanvullen door wat verderop naar een wat grotere markt te gaan.. Dus we genieten nu heerlijk van verse groenten en vlees. Luxe:) Wel een uitdaging om goed te houden, want de stroom valt nog weleens uit. Afgelopen weekend hadden we naast dat we geen stroom hadden, ook geen stromend water. Een nieuwe dimensie en ervaring. Dus voor het eerst in mijn leven heel traditioneel een emmer water uit een ton gehaald en met kopjes ‘koud’ water gedoucht. Na vijf minuten was het eigenlijk best lekker:P

Mijn lunchpauze zit er weer bijna op, dus de rest komt op een later moment weer!

Hartelijke groet en zegen vanuit Malawi,

Alice